در فقه ما به تمام جوانب هر مسأله‌ای اشاره شده است. و می توان ادعا کرد که هیچ مسأله‌ای نیست مگر آنکه حکم آن بیان شده است. یکی از موارد فهی که احکام زیادی دارد، روزه است. روزه هر چند یکی از کارهایی است که خلاف نفس و مبارزه با آن است اما هر روزه‌ای در دین ما جایز نیست بلکه بعضی از روزه‌ها نهی شده است مانند روزه وصال.
شاید تا به حال نام روزه وصال را نشنیده باشید این روزه در قدیم در میان بعضی افراد بویژه کسانی که دنبال ریاضت نفس بودند طرفدارانی داشته است. شاید در زمانه ما هم کسی پیدا بشود که کاسه داغ‌تر از آش باشد و یا بخاطر لاغر شدن و سوخته شدن بیش از حد چربی بخواهد به اینصورت روزه بگیرد لذا ما مختصری درباره آن توضیح می‌دهیم.
در فقه شیعه دو معنا برای روزه وصال ذکر کرده‌اند: معنای اول اینکه شخص از طلوع فجر یعنی هنگام اذان صبح تا سحر بعد نیت روزه داشته باشد و چیزی نخورد، بعضی گفته‌اند که نظر اکثر علمای شیعه و مشهور آنها همین است. [1]معنای دوم را که بعضی بزرگان فقه شیعه مانند ابن ادریس گفته‌اند این است که شخص روزه‌دار دو روز پشت سر هم نیت روزه داشته باشد و در شب دوم افطار کند.[2]
البته بعضی دیگر هر دو نظر را با همدیگر جمع کرده‌اند به این نحو که روزه وصال عبارت است از نیت روزه از طلوع فجر تا سحر يا دو روز پشت سر هم روزه گرفتن.[3]
این روزه، از روزه‌ها حرام می‌باشد ولی اگر کسی به دلایلی مانند خواب بودن یا مشغولیتی یا عدم گرسنگی و تشنگی تا سحر بعد يا شب دوم بدون نيّت روزه افطار نکند، اشکالی ندارد، هرچند بعضی از علماء احتیاط مستحب داده‌‌اند که شخص در پایان روزه هر روز افطار کند.

پی‌نوشت‌ها:
[1] شرائع الاسلام ج۱، ص۱۵۵و کتب سایر فقهاء
[2] کتاب السرائر ج۱، ص۴۲۰.
[3] فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۴، ص۱۹۳-۱۹۴.